Als iets anoniem is, is het waardeloos

“Als iets anoniem is, is het waardeloos”, stelde Jeroen Lutters, professor art and cultural education bij ArtEZ, enige tijd geleden op een bijeenkomst bij het CIBAP in Zwolle.

Is dat ook zo bij mensen en organisaties? Ik denk het wel. Waarom?

Laatst trad bij een autoritair geleide organisatie een nieuwe directeur aan. In de organisatie bestond een grote afstand tussen de top en de werkvloer. De beide werelden kenden elkaar nauwelijks en er was veel onbegrip, ruis en achterklap.

De nieuwe directeur kiest, in tegenstelling tot zijn voorganger, voor uitgebreid kennismaken met medewerkers. Hij zoekt ze op de werkplek op en toont echte belangstelling. Hij heeft zich goed voorbereid, stelt vragen, ook naar persoonlijke achtergronden van medewerkers en luistert echt. Ook nodigt hij medewerkers uit om hem persoonlijke vragen te stellen.

Het werkt. Al na enige weken was de opinie in de organisatie, dat de nieuwe directeur goed was ‘geland’ en liep de communicatie een stuk soepeler. Er werd minder emotioneel en vanuit vooroordelen gereageerd. ‘We kennen elkaar’, werd steeds meer het credo.

Laat jezelf vanuit zelfvertrouwen zien, maar vraag ook aan collega’s wie ze zijn en wat ze drijft. Kortom, ken elkaar. Dat is de les die ik er uit trek.

Hoe doe je dat? Bijvoorbeeld met een tip van Verne Harnish door mensen met wie je dagelijks werkt, maar niet goed kent, een zogenaamde ‘lifeline’-opdracht te geven: deel een aantal hoogte- en dieptepunten uit jouw leven en vertel erbij op welke manier dat jou heeft geraakt. Niet alleen leer je elkaar zo beter kennen, het helpt ook om de reactie van de andere te begrijpen.

Bovendien, zoals Eric Nordholt – oud hoofdcommissaris van de A’damse politie – stelde, alleen als je elkaar goed kent en vertrouwt, leer je elkaars ambitie kennen en dat is bij uitstek de basis voor elke goede samenwerking.

27 oktober 2016 | Frank Markerink